Καταλαβαίνω τους ανθρώπους που περιμένουν να αλλάξει κάτι δραστικά στην ζωή τους για να ανασάνουν.

Να ενηλικιωθούν για να φύγουν από ένα κακοποιητικό σπιτικό.

Να χωρίσουν για να γλιτώσουν από ένα κακοποιητικό σύντροφο.

Να μεγαλώσουν τα παιδιά τους για να ξεκουραστούν

Να ξοφλήσουν ένα δάνειο

Να βρουν την πραγματική αγάπη…

 

Είναι αλήθεια πως κάποια δεδομένα στη ζωή μας σε δεδομένες στιγμές είναι δυσβάστακτα. Είναι αλήθεια πως έχει μέρες που η μοναξιά είναι δυσβάστακτη και η ερωτική ερημιά σε στοιχειώνει. Έχει μέρες που νιώθεις πως δεν σε αγαπάει κανείς και ούτε σε καταλαβαίνει. Έχει περιόδους που το αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχεις άλλη επιλογή, από του να βάλεις τα δυνατά σου, να σκάσεις και να κολυμπήσεις. Για να φτάσεις στην άλλη άκρη της γης.

Τόσο μακριά φαντάζει η ευτυχία. Τόσο δυσπρόσιτη και ανεπίτευκτη. Κι όμως, κολυμπώντας φτάνεις κάποτε σε στεριά, και αγωνιζόμενος επιτυγχάνεις τους στόχους σου.

Και τότε;

Τότε μπορείς να χαρείς, να ευτυχήσεις, να ζήσεις.

Μπορείς;

Αν έχεις επενδύσει όλες σου τις δυνάμεις στο να περιμένεις και να επιδιώκεις εκείνη τη μέρα που θα ξεφορτωθείς τον βραχνά σου, και ταυτόχρονα δεν έχεις μάθεις να ζεις όμορφα, θα μπορέσεις να το χαρείς;

Θα δυσκολευτείς. Δεν θα σου φαίνεται οικεία η ευτυχία. Ίσως γίνεις και αυτοκαταστροφικός πιστεύοντας μέσα σου πως δεν την αξίζεις.

Σκέψεις κάτω από μια φωτογραφία.

Φθινόπωρο του 2008 τα παιδιά κι εγώ σε μια κρουαζιέρα.

Ήταν μια δύσκολη περίοδος.

Κι όμως δεν τα βάζαμε κάτω. Προσπαθούσαμε κι αγωνιζόμασταν για το καλύτερο, και παράλληλα ζούσαμε.

Θα μου πείτε, είχατε λεφτά να πάτε κρουαζιέρα. Είχαμε. Οι περισσότεροι είχαμε τότε. Ήταν πριν την κρίση.

Μπορούσα κάλλιστα όμως εκείνο το καλοκαίρι να πω, θα καθίσω ένα μήνα να ξεκουραστώ και δεν θα δουλεύω αδιάκοπα κι ας μην πάμε με τα παιδιά την τριήμερη κρουαζιέρα με τον Ραδιομαραθώνιο. Θα μπορούσα. Επέλεξα να δουλέψω όλο το καλοκαίρι, για να δώσω στα παιδιά και στον εαυτό μου μια ευκαιρία χαράς, ταξιδιού κι ανεμελιάς το Φθινόπωρο.

Ήταν δύσκολη χρονιά το 2008, όμως δεν τα έβαζα κάτω. Δεν περίμενα μίζερη και παραδομένη να αλλάξουν τα πράγματα. Τα άλλαζα μόνη μου κάθε μέρα όπως και όσο μπορούσα.

Μπορείς κι εσύ, τόλμησε το.

Ζήσε χωρίς το τέλειο και το ιδανικό που προσμένεις. Βρες στιγμές χαράς σε μια δύσκολη μέρα. Κάνε το καλύτερο που μπορείς πιστεύοντας στον εαυτό σου και σε ένα καλύτερο αύριο.

Ναι, κάποια πράγματα χρειάζεται να αλλάξουν για να ζήσουμε ακριβώς όπως θέλουμε. Μπορούμε όμως στην πορεία να προπονούμαστε…

 

Θέκλα Πετρίδου

Ψυχολόγος, συγγραφέας

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν σου επιτρέπουν να τους αγαπήσεις από κοντά. Δεν επιτρέπουν σε κανένα να τους αγαπήσει.

Ενώ φαίνονται ανοιχτοί και επικοινωνιακοί, στην πραγματικότητα είναι ταμπουρωμένοι πίσω από τους φόβους, την καχυποψία και τις ανασφάλειες τους. Δεν πιστεύουν πως υπάρχουν καλοί άνθρωποι γύρω τους και νομίζουν πως όλοι θέλουν να τους εκμεταλλευτούν. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει με τους ίδιους. Δεν έχει να κάνει με σένα.

Έχει να κάνει με την σχέση τους με τον εαυτό τους και τα αδούλευτα παιδικά τους τραύματα. Είναι ακόμη εκείνα τα μωρά τα καταφρονημένα, που δέχθηκαν bullying, κακοποιητική ανατροφή και βίωσαν ερημιά, όχι μοναξιά, ερημιά και πόνο μεγαλώνοντας. Δεν στάθηκαν οι γονείς τους αγαπητικοί, επειδή είχαν τα δικά τους άλυτα θέματα, δεν βρέθηκαν άνθρωποι να τους καταλάβουν και να τους κλείσουν σφικτά στην αγκαλιά τους. Έμαθαν να μιλάνε βρώμικα, μεγαλώνοντας στα πεζοδρόμια της μαύρης παιδικής τους ηλικίας και η εξύβριση και η βωμολοχία είναι για αυτούς μηχανισμός επιβίωσης που έγινε χαρακτηριστικό τους γνώρισμα.

Φαντάζουν μεγάλοι και δυνατοί. Γελάνε ηχηρά, θυμώνουν εύκολα και παρασέρνουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Οδοστρωτήρες. Δουλεύουν σκληρά και προσπαθούν να αναπληρώσουν με την υλική και κοσμική επιτυχία τους την ευτυχία που τους έκλεψαν στα παιδικά τους χρόνια. Τους αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους, τους καταλαβαίνω.

Είναι ανήσυχοι, μονίμως στην πρίζα, προσπαθούν συνέχεια να αποδείξουν στον εαυτό τους και στους γύρω τους, αλλά κυρίως στον εαυτό τους, πως αξίζουν. Εγώ το γνωρίζω πως αξίζουν. Επειδή μπορώ να τους δω αντικειμενικά, όταν κρατήσω απόσταση. Επειδή όταν είσαι συναισθηματικά μπλεγμένος μαζί τους, δεν μπορείς να τους δεις καθαρά. Σε θυμώνει τόσο πολύ ο εγωκεντρισμός, η μεγαλομανία και τα ξεσπάσματα τους, που δεν μπορεί, θα θυμώσεις μαζί τους ή το λιγότερο θα απογοητευτείς. Και φυσικά δεν θα μπορείς να δεις ούτε τον πόνο που κουβαλάνε μέσα τους, ούτε την ρεαλιστική τους αξία.

Επειδή εκείνο το μωρό που γεννήθηκε για να παρατηθεί. Εκείνο το παιδάκι που γονεοποιήθηκε χωρίς να το επιλέξει, επειδή κανένα παιδί δεν μπορεί να επιλέξει, δεν έχει την απαραίτητη εγκεφαλική ικανότητα, ούτε ωριμότητα και διάκριση και εξαρτάται από τους γονείς παντοιοτρόπως, εκείνο το μωρό, άξιζε να αγαπηθεί. Άξιζε όσο ο καθένας μας. Είχε την κακή τύχη να γεννηθεί σε μια οικογένεια λίγη. Που δεν του έδωσε όσα αξίζουν σε κάθε άνθρωπο.

Η μεγαλύτερη τύχη ή ατυχία είναι ποιοι γονείς θα σε γεννήσουν και σε ποιο περιβάλλον θα μεγαλώσεις.

Αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους. Αλλά μόνο από μακριά. Προσπάθησα πολλές φορές στην ζωή μου από κοντά. Έτσι νομίζω πως απέκτησα και τις χρόνιες ασθένειες που θα κουβαλώ μια ζωή σε νεαρή ηλικία.

Έχει καιρό, έχει δυο χρόνια περίπου, που επέλεξα να μην αγαπώ από κοντά αυτούς τους ανθρώπους. Μόνο από μακριά και με διακριτικότητα. Επειδή στο σαρωτικό πέρασμα τους «καίνε» και «αφανίζουν» όποιον προσπαθήσει πραγματικά να τους αγαπήσει. Επειδή είναι μαθημένοι σε αγάπες ψεύτικες και κακοποιητικές. Και μόνο εκείνες αναγνωρίζουν.

Εύχομαι και προσεύχομαι τα παιδιά να γεννιούνται σε υγιείς ψυχικά οικογένειες και να παίρνουν όλη την αγάπη και την φροντίδα που τόσο χρειάζεται η ψυχούλα τους, ώστε να μεγαλώσουν σε υγιείς προσωπικότητες, που να μην σκορπούν χάος στο πέρασμα τους.

Αμήν.