Page 84 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας
P. 84

κυρίας 50 χρόνων. Αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα με την υγεία της

          και ήρθε να με δει μετά από παρότρυνση του θεράποντος γιατρού της ο
          οποίος διέγνωσε υποθάλπουσα κατάθλιψη η οποία δεν τη βοηθούσε με τη

          θεραπεία της.
          «Η Ιουλία έχει 30 χρόνια που είναι παντρεμένη. ΄Εχει 3 παιδιά. Τα παιδιά

          της  έχουν  τελειώσει  τις  σπουδές  τους  και  εργάζονται.  Η  κόρη  της  είναι
          παντρεμένη και περιμένει παιδί. Οι δυο γιοι της είναι ακόμη ελεύθεροι.
          Όταν  της  έπαιρνα το ιστορικό,  η Ιουλία στάθηκε  ιδιαίτερα στην  περίοδο

          του αρραβώνα της, την οποία θεωρεί ως την πιο δύσκολη, βασανιστική και

          βλαπτική περίοδο της ζωής της, που τη σημάδευσε μέχρι σήμερα.
          -Εκείνη  την  εποχή,  στην  περιοχή  μας,  η  νύφη  όταν  αρραβωνιαζόταν,
          πήγαινε να μείνει στο σπίτι του γαμπρού. Έτσι κι εγώ μετακόμισα στο σπίτι

          της πεθεράς μου. Μείναμε εκεί 3 χρόνια, μέχρι να τελειώσει το σπίτι μας
          για να παντρευτούμε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κάστια μου έκανε η

          πεθερά μου. Ο Θεός μακαρίσει την, τώρα βέβαια, αλλά με βασάνισε πολύ.
          -Δηλαδή;
          -Εγώ ήμουνα μόνο 17 χρονών. Δεν είχα καλά καλά τελειώσει το σχολείο

          όταν αρραβωνιάστηκα. Ήμουνα ένα μικρό, άβγαλτο κοριτσάκι. Δεν ήξερα
          να κάνω πολλές δουλειές του σπιτιού, επειδή είχα 3 μεγαλύτερες αδελφές

          στο πατρικό μου, ήμουν το μικρότερο και καλομαθημένο. Τέλοσπάντων, η
          πεθερά μου με έβαζε να κάνω σχεδόν όλες τις δουλειές του σπιτιού. Και

          μου έκανε συνέχεια παρατηρήσεις. Το ένα δεν το έκανα καλά, το άλλο δεν
          το πρόλαβα στην ώρα του. Και δεν έφτανε αυτό. Με μείωνε μπροστά στον

          άντρα μου. Κατηγορούσε τη μάνα μου πως ήταν ανεπρόκοπη και δεν με
          έμαθε να είμαι νοικοκυρά.

          -Ο αρραβωνιαστικός σας πώς αντιδρούσε;
          -Δεν έλεγε τίποτα. Και τις λίγες φορές που βρισκόμασταν μόνοι μας κι εγώ
          του  έκανα  παράπονα,  μου  έλεγε  πως  είμαι  υπερβολική  και  έχει  δίκιο  η

          μάνα του!

          -Εσείς πώς νιώθατε τότε;
          -Πολύ δυστυχισμένη. Χάλια. Πολλές φορές έκλαιγα και ήθελα να πάω πίσω
          στη  μάνα  μου.  Αλλά,  επειδή  με  τον  άντρα  μου  αγαπηθήκαμε  και  κατά

          κάποιον τρόπο κλεφτήκα με κι όλας, δεν τολμούσα να κάνω παράπονα τις

                                                                                                           83
   79   80   81   82   83   84   85   86   87   88   89