Page 97 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας

«Είναι πολύ καλύτερα τα μωρά να μεγαλώνουν με τη μάνα!».
Γρήγορα προχωρήσαμε στα δικά της συναισθήματα και πώς αυτή νιώθει

απέναντι σ’αυτά που αντιμετωπίζει.
- Δε με βλέπετε;

- Σας βλέπω, τί θέλετε να δω σ’εσάς ακριβώς;

Αυτή τη φορά ήταν η Αρίστη που γέλασε.
- ΄Εχει και τίποτα να δείτε; Μια νοικοκυρά με άβαφα κι αχτένιστα

μαλλιά που κυκλοφορεί σαν γύφτισσα…
- Δε νομίζετε πως παραείστε αυστηρή με τον εαυτό σας και την

εμφάνισή σας;
- ΄Επρεπε να με δείτε πως ήμουν πριν 10 χρόνια, μόλις τελείωσα το

σχολείο.
- Τότε που ασφαλώς ονειρευόσασταν πώς και πώς ένα γάμο, με

νυφικό, τούλια και πολλά πολλά παρανυφάκια.
- Πώς το ξέρετε;
- Γυναίκα δεν είμαι κι εγώ; στην Κύπρο δε μεγάλωσα; Τα ίδια δεν

έκανα;
- Μα, εσείς δεν μοιάζετε με μένα. Είστε καλά ντυμένη και τα μαλλιά

σας είναι πολύ περιποιημένα.
- ΄Επρεπε να δεις μια δική μου φωτογραφία πριν 5 χρόνια. Το ίδιο

έμοιαζα κι εγώ. Εγώ όμως, Αρίστη, δεν ήμουν ευτυχισμένη στο γάμο
μου, και γι’αυτό παραμελούσα τον εαυτό μου. Εσύ πριν λίγο είπες

πως περνάς μια χαρά.
- Μια χαρά;
κι εδώ άρχισε τα κλάματα. Ο πραγματικός λόγος που ήρθε να με δει

ήταν πως ήταν πολύ δυστυχισμένη στο γάμο της. Τα πράγματα δεν ήταν
καθόλου όπως τα περίμενε. Τίποτα δεν της είχε έρθει βολικό. Είχε

πολλά προβλήματα με τα πεθερικά της και καμμιά επικοινωνία με τον
άντρα της. Και τα μωρά ήταν πολύ πολύ ζωηρά, που μερικές φορές

ένιωθε πως δεν τα άντεχε άλλο. Και είχε και κάποιες υποψίες πως ο

άντρας της πήγαινε πολλά ταξίδια με τη γραμματέα του.

96