Page 182 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας

- Γυμναστής;
- Όχι, χμ χμ ... καθαριστής. Δεν ήταν όμως και τόσο χάλια

δουλειά. Μια δουλεια όπως όλες και ήταν και πολύ κούκλος!
- Μάλιστα. Να τολμήσω να ρωτήσω τι έγινε στο τέλος με τον

Γουέμπ για ποια σε άφησε;
- Όχι, ο Γουέμπ δε με άφησε. Εγώ τον άφησα. Μετά από 5 μήνες.
Τον βαρέθηκα. Έλεγε συνέχεια και συνέχεια τα ίδια πράγματα.

Πολύ βαρετός τύπος.
- Πάμε τότε στο νούμερο 4.
- Το νούμερο 4 ήταν ο Αλέξης. Τον γνώρισα μετά που επέστρεψα

στην Κύπρο. Ο Αλέξης κατάγεται από το χωριό της μητέρας μου.

Μας σύστησε η θεία μου. Πολύ καλό κι ευγενικό παιδί.
- Και τι πήγε στραβα;

- Γιατι δε ρωτάς τι δουλειά έκανε αυτός;
- Βλέπω μπήκες στο νόημα των ερωτήσεων, για πες μου.
- Ο Αλέξης ήταν οικοδόμος. Δούλευε μαζί με τον πατέρα του

στην επιχείρηση του θείου του που είναι εργολάβος.
- Και;
- Τα είχαμε για 6 μήνες. Τελικά του είπα εγώ να χωρίσουμε. Η

αφορμή δόθηκε σε ένα πάρτυ του γραφείου. Ήρθε κι ο Αλέξης
μαζί μου και παρόλο που δεν το περίμενα, ένιωσα πολύ άβολα

όταν τον συνέκρινα με τους συναδέλφους μου. Κάθισε όλη την
ώρα σε μια γωνιά με το ποτό στο χέρι και δε μίλησε σχεδόν

καθόλου. Άσε που μου έκανε και σκηνή ζηλοτυπίας αργότερα στο
αυτοκίνητο. Τον ενόχλησε που ήμουν τόσο φιλικοί με τους άντρες

συναδέλφους μου.
- Γιατί άραγε ενέργησε έτσι ο Αλέξης σε εκείνο το πάρτυ;

- Δεν ξέρω. Σίγουρα ήταν ζηλιάρης.
- Μπορεί όμως να ένιωσε κι εκείνος εξαιρετικά άβολα σε ένα
περιβάλλον τόσο διαφορετικό από το δικό του. Μορφωτικά και

κοινωνικά εννοώ.
- Αυτό είναι αλήθεια. Εγώ όμως ήμουν πολύ απλή και φιλική με

τους φίλους του. Γιατί μου συμβαίνουν όλ’αυτά;

181