Page 27 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της κυπριακής κοινωνίας είναι πως
αναμένει από τις γυναίκες να παντρευτούν αρκετά νωρίς στη δεκαετία των

20 και να φέρουν εγγόνια στους γονείς τους. Οι περισσότεροι γονείς
εκπαιδεύουν με αυτή τη νοοτροπία τα κορίτσια τους από μικρή ηλικία και

αν αυτά μεγαλώνοντας καθυστερούν να εκτελέσουν αυτή τη γονική
οδηγία, τότε αρχίζουν με διάφορους άμεσους και έμμεσους τρόπους να τις

πιέζουν ώστε επιτέλους να το κάνουν.
Αυτή η γονική πίεση για γάμο ταλαιπωρεί πολλές κοπέλες των 25 και

πάνω.

Μια φίλη, ακριβώς 25 χρονών, πρόσφατα απέκτησε ένα γατάκι το οποίο

φροντίζει με ευχαρίστηση. Πάντα τις άρεσαν οι γάτες, αλλά όσο ζούσε μαζί
με τους γονείς της, ήταν αδιανόητο να κρατήσει γατί στο σπίτι, επειδή η

μητέρα της τα σιχαίνεται.
Προχθές μου έλεγε πως όταν ήρθε η μάνα της να την επισκεφτεί στο
καινούριο της σπίτι, άρχισε να κλαίει και να οδύρεται : «πού

καταντήσαμε....Η κόρη μας, αντί να αναγιώνει μωρά, αναγιώνει γατιά, τί

ανωμαλίες είναι αυτές...»
«Μόλις που συγκρατήθηκα να μην την βρίσω», λέει με αγανάκτηση η
κοπέλα. «Την άκουσε ολόκληρη η πολυκατοικία. Έκανε σάμπως και

κατάντησα καμιά γεροντοκόρη διακοσίων ετών. Μα, για όνομα του Θεού,

τί φρενίτιδα τις έχει πιάσει όλες;»

Δεν είναι ακριβώς φρενίτιδα που τις έχει πιάσει τις κοπέλες, τις μανάδες
μας ήθελα να πω. Απλώς νιώθουν υποχρεωμένες να μεταδώσουν επιτυχώς

τους κανόνες και τις παραδόσεις της κοινωνίας. Ίσως κρυφοκαίει και
κάποια φλογίτσα ζήλιας βέβαια. Γιατί αυτές να έχουν παντρεφτεί από τα

20 τους και να μην ακολουθήσουν την καριέρα και τη ζωή που ίσως

επιθυμούσαν και εμείς να μπορούμε να το κάνουμε;
Εδώ θα ήθελα να σημειώσω πως η δική μου η μαμά διαφέρει σ΄ αυτό το
σημείο. Πάντα μου έλεγε να μην βιάζομαι για να παντρεφτώ, πως δεν

χάθηκαν τα χρόνια, οι άντρες, οι μπομπονιέρες. Η μαμά μου όμως, πριν

26