Page 42 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας

με παρηγορούσε λέγοντας : «μη δίνεις σημασία όταν σου φωνάζει, κι

εμένα έτσι μου κάνει, μου μουρμουρά κτλπ , κι εγώ σιωπώ». Στη σχέση
μου με τον πατέρα μου, ένιωθα πως εγώ δεν άξιζα από μόνη μου αγάπη

και στοργή. Κι αυτό επειδή τις παραπάνω φορές μου θύμωνε και
απέρριπτε τις πρωτοβουλίες μου, αλλά παρ’όλ’αυτά μου έδινε σημασία,

αγάπη και στοργή. ΄Ετσι κι εγώ ένιώθα πως έπρεπε να τον ευγνωμωνώ που
μου τα έδινε και να υποτάσσομαι στις επιθυμίες και διαταγές του,
θάβοντας το δικό μου θέλημα, επειδή αυτός ήταν τόσο καλός και μου

συμπεριφερόταν ως σε ενήλικα.»

Πραγματικά, είναι λάθος οι γονείς να συμπεριφέρονται στα παιδιά τους
ωσάν αυτά να είναι μεγαλύτερα από την ηλικία τους. Τους στερούν την

παιδικότητά τους και τα καταδικάζουν σε μια ενήλικη ανωριμότητα. Το
παιδί δικαιούται και πρέπει να περνάει με φυσικό τρόπο όλα τα στάδια της

ψυχοκοινωνικής του ανάπτυξης ώστε να μεγαλώσει σε ένα ώριμο και
συγκροτημένο χαρακτήρα.

«Πώς αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι της σχέσης μου με τον πατέρα μου με

επηρέασε στον τρόπο που ασυνείδητα σχετιζόμουνα ερωτικά μέχρι τώρα;
Με τον πρώτο μου άντρα πάντα ένιωθα πως έπρεπε και ήμουν
υποχρεωμένη να τον φροντίζω επειδή μου έκανε τη μεγάλη χάρη να με

θέλει και να με παντρευτεί. ΄Ετσι από μόνη μου, υποσυνείδητα, χωρίς να
το καταλαβαίνω, έβαζα τον εαυτό μου σε κατώτερη θέση μέσα στη σχέση.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, εγώ να ταλαιπωρούμαι, αυτός να
κακομαθαίνει και να αποθρασύνεται και στο τέλος εγώ να θυμώνω και να

ξεσπώ και να είμαι η κακιά της υπόθεσης!
Με τον ίδιο τρόπο, σε επόμενες σχέσεις μου, πάντα έκανα περισσότερα
απ’ότι ο άλλος και χωρίς να μου το ζητήσει καν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα

κάποιες φορές ο άλλος να μη θέλει να είναι μαζί μου επειδή ένιωθε
«πνιγμένος» από τις φροντίδες μου ή να υπάρχουν σοβαρές ανισομέρειες

στην κατανομή βαρών μέσα στη σχέση και εγώ να την τερματίζω.»

Γουάου! Καταπληκτικό! Και για όλα βέβαια φταίνε οι άντρες, όπως

41