Page 47 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας

δε μου είπε πως ήμουν όμορφη. ΄Οταν τη ρωτούσα εάν είμαι όμορφη,

αυτή μου απαντούσε στερεότυπα : «όμορφη; όχι, δεν μπορεί να σε πει
κανείς όμορφη, μάλλον γλυκιά κι αυτό όταν είσαι φρόνιμη». Είναι πολύ

σημαντικό πράγμα για ένα μικρό κορίτσι να μεγαλώσει με ενθάρρυνση και
τόνωση της αυτοπεποίθησής της και της σωματικής και εξωτερικής της

εικόνας γενικά.
Πώς με επηρέασε αυτό στη σχέση μου με τους άντρες;
Η χαμηλή μου αυτοεκτίμηση με ωθούσε στο να επιλέγω συντρόφους

διαφορετικούς από εμένα σε σημαντικά σημεία : στο μορφωτικό επίπεδο,
στην εξωτερική εμφάνιση, στο χαρακτήρα, στην οικονομική κατάσταση.

΄Ενιωθα πως δεν μου άξιζε να διεκδικήσω ένα σύντροφο που να βρίσκεται
σε παρόμοια θέση με εμένα. Ακριβώς επειδή εγώ η ίδια υποτιμούσα την

θέση στην οποία βρισκόμουν. ΄Ενιωθα ανεπαρκής : λιγότερο μορφωμένη,
λιγότερο έξυπνη, λιγότερο οικονομικά δυνατή, λιγότερο καλός χαρακτήρας

από ότι πραγματικά και αντικειμενικά ήμουν. Και αυτές οι αρχικά κακές
επιλογές είχαν οπωσδήποτε ως αποτέλεσμα έλλειψη ουσιαστικής
ικανοποίησης δικής μου και του συντρόφου μου μέσα από αυτές τις

σχέσεις.
Αυτή η υποτίμηση από τη μάνα μου με επηρέαζε και με ένα άλλο επίσης

δραστικό τρόπο στις σχέσεις μου. ΄Οπως ήμουν μαθημένη στα κακά λόγια
και στην απόρριψη από τη μάνα μου, έτσι δεχόμουνα τα ίδια ή τα

προκαλούσα από το σύντροφό μου.»

΄Οταν γνωρίσουμε κάποιον, νιώθουμε ιδιαίτερη έλξη, ή αλλιώς κάνουμε
«κλικ» μαζί του, όταν αυτός ο άνθρωπος μας θυμίζει τους γονείς μας ή μας

δίνει ασυνείδητα με τη συμπεριφορά του και τη στάση του, την υπόσχεση
πως θα σχετιστεί μαζί μας με ένα παρόμοιο τρόπο όπως εκείνο που

σχετίζονταν μαζί μας οι γονείς μας. Νιώθουμε οικεία, σαν στο σπίτι μας,
όταν ένας πιθανός σύντροφος μοιάζει εξωτερικά και εσωτερικά στους

γονείς μας.
Το να μοιάζει κάποιος εξωτερικά στους γονείς μας είναι ακίνδυνο και ίσως

επιθυμητό. Το να μοιάζει εσωτερικά, στο χαρακτήρα και στον τρόπο

46