Page 46 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας

μου. Επιλέγω συντρόφους οι οποίοι είναι πολύ απασχολημένοι και

πολυάσχολοι. ΄Ετσι αναβιώνω την οικεία συνθήκη και προσπαθώ με νύχια
και με δόντια να την αλλάξω μετά, νιώθωντας φυσικά ανικανοποίητη και

αδικημένη. Ή εάν συναντήσω κάποιο σύντροφο που έχει αρκετό χρόνο και
πάθος για μένα, τότε τον εξαναγκάζω με την αρνητική συμπεριφορά μου

να απομακρυνθεί ερωτικά. Δεν μπορώ να ανεχτώ πολλή σωματική
οικειότητα και αγάπη. Με δόσεις, μετά από καυγάδες, τσακωμούς κ.λ.π.
εντάξει. Αλλά εάν ο άλλος είναι διαθέσιμος να με καλύψει συναισθηματικά

και σωματικά, τότε εγώ βρίσκω τρόπο να ξεγλιστράω. Φαίνεται πως δεν
αντέχω να αγαπιέμαι φυσικά και χωρίς διακοπές. Μου φαίνεται ανοίκειο

και άδικο.

Επιπλέον, η μητέρα μου πολύ σπάνια μου έλεγε καλά λόγια, σχεδόν ποτέ
δε με επαινούσε. ΄Οταν της το ζητούσα, μου έλεγε πως αυτά δεν τα λέμε,

εννοούνται. ΄Ετσι ήταν η νοοτροπία της. Αυτό με έκανε πάντα να
προσπαθώ να την εντυπωσιάσω και να μάθω να τρέφομαι με ψίχουλα
σημασίας και ενθάρρυνσης, νιώθωντας πάντα κενό σε αυτό το σημείο και

απόρριψη. Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως από μικρή είχα βάλει στόχο όταν
τελείωνα το λύκειο να έβγαινα πρώτη, με την ψηλότερη βαθμολογία από

όλους τους τελειόφοιτους, ώστε να εκφωνήσω την ομιλία στην τελική
γιορτή αποχαιρετισμού των τελειοφοίτων στο σχολείο μου. Αυτό ήθελα να

το δώσω ως δώρο στη μητέρα μου και να την ευχαριστήσω, επειδή και η
ίδια, 30 χρόνια πριν από μένα είχε πετύχει το ίδιο πράγμα, στο ίδιο

σχολείο. Πραγματικά πέτυχα το στόχο μου, και όλο χαρά και καμάρι
εκφώνησα την ομιλία στη γιορτή, μαζεύοντας και αρκετά από τα βραβεία.
Η μητέρα μου ήρθε στην εκδήλωση προς το τέλος της ομιλίας, ήταν πολύ

συγκρατημένη στις εκδηλώσεις της απέναντί μου και όταν οι άλλοι γονείς
και συνάδελφοι, όπως είπαμε είναι δασκάλα, της έδιναν συγχαρητήρια

αυτή απαντούσε στερεότυπα : «χαρά στο πράγμα, δεν είναι τίποτα
σπουδαίο, από δω και μπρος να δούμε τι θα πετύχει». Εύκολα μπορεί

ν’αντιληφθεί κανείς πως αυτό με έκανε να νιώθω και πως με επηρέασαν οι

“προφητείες” της στο υπόλοιπο της ζωής μου.
Μια άλλη παράμετρος αυτής της κατάστασης, ήταν ότι η μητέρα μου, ποτέ

45