Page 157 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας

τόσο φυσιολογικό, που ουσιαστικά δεν έπρεπε καν να τον ρωτήσω;
Έχω την εντύπωση πως στην Ευρώπη, ή στην Αμερική, τα πράγματα θάναι
καλύτερα για τη γυναίκα μέσα στο γάμο. Έτσι δείχνουν τουλάχιστον τα

φιλμ και οι σειρές στην τηλεόραση. Οι κυπραίοι έχουν πολύ δρόμο να
κάνουν ακόμα για να γίνουν ευρωπαίοι σύζυγοι! Εν τω μεταξύ, όμως, εμείς

οι κυπραίες εργαζόμενες σύζυγοι τί κάνουμε; Καθόμαστε εκεί και
αδικούμαστε κανονικότατα και με το νόμο;
Και τι θα γίνει αν κάνουμε και παιδιά; Θέλει μου και μωρό ο κύριος

χώρκατος! Μωρό; Τότε είναι που θα τα παίξω κανονικά; Αν μου κάνει
συμβόλαιο πως θ’αλλάζει πανιά, θα δίνει μπιμπερό και θα κοιμίζει μωρά,

ίσως το σκεφτώ...»

Η Άλκηστη έχει δίκιο για τα παράπονά της. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος
αδικείται στον καταμερισμό της εργασίας μέσα στο σπίτι της. Επειδή έχει

γυναικείο φύλο και μόνο επιβαρύνεται με το μεγαλύτερο βάρος των
σπιτικών εργασιών. Επειδή είναι νεαρή, μόνο 25 χρονών, καταφέρνει να
ξεφύγει από το παραδοσιακό πρότυπο της «καλής κοπέλας». ΄Ετσι δε

νιώθει ενοχές όπως την Κυριακή. Παρ’όλα αυτά είναι εξίσου θυμωμένη και

το πιο σημαντικό: δυσκολεύεται να νιώσει ευτυχισμένη μέσα στο γάμο της.

Πιστεύω πως πολλά από τα προβλήματα και τους καυγάδες στα νέα

ζευγάρια προέρχονται από αυτές τις ανισότητες και τον τρόπο που τις

βιώνουν οι γυναίκες.
Είτε νιώθουν ενοχές για το θυμό τους, είτε όχι, ένα είναι το βέβαιο: βαθειά
μέσα τους νιώθουν πως ο σύντροφός τους δεν τις αγαπά, ώστε να τις

καταπιέζει τόσο. Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο.
Αν ρωτήσουμε την Κυριακή αν πιστεύει πως ο άντρας της την αγαπά, θα
μας απαντήσει αυτόματα πως «ναι, φυσικά και με αγαπά, αφού με

παντρεύτηκε και μου έκανε και παιδί, και βγάζει έξω και τα σκουπίδια, και
πάει και το μωρό στο σχολείο....» Άσχετον, αν ο θυμός της Κυριακής

προέρχεται και από την αίσθηση πως ο άντρας της ίσως δεν την αγαπά.
Μπορεί βέβαια να πιστεύει πως δεν την αγαπά, επειδή αυτή εκρήγνυται

και ξεσπά όταν θυμώσει, αλλά η ουσία είναι πως αυτή νιώθει

156