Page 154 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας

σκούπισα την κουζίνα, έβαλα πλυντήριο, σιδέρωσα τα ρούχα του

Αργύρη και της μικρής για σήμερα και τακτοποίησα κάποια χαρτιά

που χρειαζόταν να πάρω σήμερα στη δουλειά.
- Ο Αργύρης όλη αυτή την ώρα τι έκανε;
- Μετά το φαγητό, πήγε στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα και όταν

επέστρεψε κάθισε να δει τηλεόραση.
- Πριν από λίγο είπες ότι θυμώνεις με τον άντρα σου και ξεσπάς και
στο μωρό και μετά νιώθεις ενοχές επειδή ο άντρας σου κάνει τόσα

πολλά πράγματα για σένα.
- Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Τώρα, ένιωθα πως θα έσπαζε το κεφάλι

μου από τις σκέψεις. Γι’αυτό ήρθα να σας δω.
- Ξέρεις, Κυριακή, οι ενοχές είναι ο,τι πιο βλαβερό για τον

άνθρωπο. Τον κατατσακίζουν. Του δημιουργούν σοβαρά ψυχολογικά

προβλήματα.
- Άμα φταις, όμως, πως να μη νιώθεις ενοχές;»

Η Κυριακή είναι μια κλασική περίπτωση σύγχρονης κύπριας γυναίκας, η

οποία ενώ δουλεύει και έχει πετυχημένη καριέρα νιώθει υπόχρεη να
προσφέρει τα ιδια στο σπίτι, που θα προσέφερε αν ήταν οικοκυρά. Θεωρεί

τις δουλειές του σπιτιού αποκλειστικά δική της υποχρέωση, και όταν ο
άντρας της συνεισφέρει, έστω και κατά το ¼ όπως την περίπτωση του

συζύγου της Κυριακής, τότε νιώθει ακόμη πιο ενοχικά και κατώτερα.
Μια άλλη βασική παράμετρος ανισότητας στην περίπτωση αυτή είναι ότι η

γυναίκα είναι πιο πετυχημένη επαγγελματικά από τον άντρα. Αυτό,
προφανώς κάνει τον άντρα να νιώθει άσχημα, επειδή πάει ενάντια στις
προσδοκίες του από το δικό του ρόλο και από το ρόλο της γυναίκας του

αντίστοιχα. Νιώθει επίσης μειονεκτικά απέναντι στη γυναίκα του, πράγμα
που το εκφράζει με παθητική επιθετικότητα, όπως στην περίπτωση που

πεισματικά μένει στο κρεββάτι το πρωι προκαλώντας έτσι αναστάτωση στο

μωρό και στη γυναίκα του και μετά βρίσκει την ευκαιρία να θυμώσει πίσω.

Με τον όρο «παθητική επιθετικότητα», εννοούμε τη συγκαλυμμένη

επιθετικότητα. Όταν ένα άτομο δε θυμώνει ευθέως, δε δείχνει καθαρά πως

153