Page 152 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας

- Ξέρετε, τώρα έκλεινα. Δεν μπορούμε να τα πούμε από Δευτέρας;

Έχω κάποια κενά το απόγευμα.

- Μέχρι τη Δευτέρα μπορεί και να το μετανιώσω.
- Καλά. Καθίστε. Θα κάνω ένα τηλεφώνημα πρώτα να βολέψω τα

παιδιά.
- Ο σύζυγος;
- Πάει πια, δεν έχουμε σύζυγο πλέον. Μη στενοχωριέστε. Είναι μια

χαρά στην υγεία του, απλά χωρίσαμε.
- Δύσκολα τώρα;
- Μμμ… Όχι περισσότερο από πριν. Δεν συνεννοούμασταν και τόσο

καλά. Φοιτητική επιλογή, βλέπετε. Δύσκολα εφαρμόσιμη στην

ενήλικη πραγματικότητα.
- Πέσ’το ψέματα.
Τελείωσα το τηλεφώνημα, άκουσα ορισμένες τσιρίδες και παράπονα

από την άλλη άκρη της γραμμής, υποσχέθηκα φαστ φουντ. Μερικές
φορές χρειάζονται κι οι γρήγορες λύσεις.

-Λοιπόν, τί με θέλετε ακριβώς;
- Για το γάμο μου. Δεν μπορώ να καταλάβω τί δεν πάει καλά.
Νιώθω πολύ θυμό με το σύζυγό μου και τα παιδιά. Και ξεσπάω

σχεδόν καθημερινά. Δεν είναι καλό αυτό ε;

- Για να έρθετε εδώ, μάλλον εσείς νιώθετε πως δεν είναι καλό.
- Νιώθω πολλές ενοχές. Ο άντρας μου κάνει τόσα πράγματα για
μένα. Παίρνει το πρωι τo μωρό στο σχολείο, την παραλαμβάνει όταν

σχολάσει, αγοράζει έτοιμο φαγητό το μεσημέρι, βγάζει έξω τα
σκουπίδια, α! Και τα φροντιστήρια. Αυτός την πάει στο μπαλέτο, στη
γυμναστική. Εγώ δουλεύω τα απογεύματα. Ως αυτήν την ώρα. Και δε

δικαιολογούμαι να θυμώνω μαζί του.
- Ναι, θα έπρεπε να νιώθετε τρομερή ευγνωμοσύνη και να του

φιλάτε τα πόδια! Τι δουλειά κάνει ακριβώς ο σύζυγός σας;
- Έχει δικηγορικό γραφείο, αλλά δε δουλεύει τόσο πολλές ώρες. Δεν

πάνε και πολύ καλά οι δουλειές του.
- Ενώ η δική σας δουλειά πρέπει να πηγαίνει πολύ καλά για να

νιώθετε τόσες ενοχές.

151