Page 135 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας

πολιτικές απώλειες, προκαλεί και ψυχολογικά τραύματα στους

επιζήσαντες. Αρνητική πνευματική κληρονομιά στις επερχόμενες γενιές.
Θυμάμαι το καλοκαίρι του 1994 σε ένα πανευρωπαϊκό συνέδριο

ψυχολογίας στην Αθήνα που παρακολούθησα την παρουσίαση μιας
διαχρονικής έρευνας που έγινε από μια ομάδα κυπρίων ειδικών, η οποία

απεδείκνυε αυτό ακριβώς: τις ψυχολογικές συνέπειες της εισβολής στους
κύπριους.

Την ίδια ακριβώς γνώμη, χωρίς να είναι επιστήμονας ερευνητής, έχει και η
κ. Μαρία, μια κυρία 65 χρονών που ήρθε να μ’επισκεφτεί για να πάρει

συμβουλές για το πώς μπορεί να βοηθήσει την κόρη της, που

αντιμετωπίζει προβλήματα στο γάμο της.
« –Εμάς ήταν πολύ διαφορετική η ζωή μας, Θέκλα, πριν την εισβολή. Εσύ
είσαι μικρή, δεν τα έζησες αυτά. Εγώ τελείωσα το Παγκύπριο γυμνάσιο την

εποχή της Ε.Ο.Κ.Α. Κι εγώ και ο μακαρίτης ο άντρας μου ήμασταν ενεργά
αναμεμειγμένοι στον Αγώνα. Αναγιωθήκαμε με τα ιδανικά της πατρίδας
και της θρησκείας, τα οποία πιστεύαμε με όλη την ψυχή μας. ΄Οταν

παντρευτήκαμε το 62 ήμασταν και οι δύο αγνοί. Ποτέ δεν μας πέρασε από
το μυαλό πως υπήρχε περίπτωση να χωρίσουμε ή να απατήσουμε ο ένας

τον άλλο. Δυστυχώς τώρα δεν είναι έτσι τα πράγματα.

- Ακουγεστε πολύ απαισιόδοξη κ.Μαρία.
- Είναι να μην είμαι μ’όλη αυτή την κατάντια που βλέπω γύρω μου;

Πονάει η ψυχή μου.
- Τί ακριβώς σας ενοχλεί;
- Τί με ενοχλεί; Τί με θλίβει, τί με πονεί κατάκαρδα, θέλεις να πείς.
Το θέμα για το οποίο ήρθα να σε δώ. ΄Εχω μια κόρη, την Αναστασία.

Είναι 38 χρονών, παντρεμένη με 2 παιδιά. Μαζί με τον άντρα της
έχουν ένα εργοστάσιο, το οποίο πάει πολύ καλά και βγάζουν πολλά

χρήματα. Εμείς είχαμε πάντα οικονομικά προβλήματα, αλλά με την
πίστη στο Θεό και στα ιδανικά μας, είμασταν πάντοτε αγαπημένοι.

Αυτοί είναι άλλοι άνθρωποι.

- Δεν είναι αγαπημένοι ή δεν πιστεύουν στο Θεό;
- Και τα δυο. Δεν πάνε την Κυριακή στην εκκλησία, δεν τους νοιάζει

134