Page 136 - Θέκλα Πετρίδου | Η ανατομία μιας γυναίκας

τι γίνεται με το εθνικό μας πρόβλημα. ΄Ολοι η έννοια τους είναι να

βγάζουν λεφτά.
- Δεν έχουν δηλαδή, τις ίδιες απόψεις και στάσεις ζωής μαζί σας.

Δεν είναι όμως φυσικό τα παιδιά να διαφέρουν από τους γονείς

τους;
- ΄Οχι κι έτσι όμως, όχι κι έτσι. Ξέρεις τί έμαθα προχθές; Πως ο
γαμπρός μου έχει φιλενάδα.

- Μάλιστα. Και ποιος σας το είπε;
- Η κόρη μου. Μου το είπε έτσι απλά. Και θέλει λέει να τον χωρίσει.

Αν είναι δυνατόν, που καταντήσαμε.
- Να έχει φιλενάδα και να θέλει να τον κρατήσει, θα ήταν πιο καλό;
- Δεν μπορείς να φανταστείς με πόση αναισθησία μου το είπε. Δεν

έδειχνε καθόλου στενοχωρημένη. Εγώ αν μάθαινα κάτι τέτοιο για το
μακαρίτη τον άντρα μου, θα ήμουνα σαν να με πυροβολούσες. Αυτή,

μέσα στην απάθεια. Υποψιάζομαι πως κι αυτή έχει φίλο.
- Μάλιστα.
- Γιατί τον τελευταίο καιρό, κάνει κάτι παρέες που δεν μου

αρέσουν. Κάτι φιλενάδες πολύ έξαλλες. Βγαίνει συχνά μόνη της
χωρίς τον άντρα της, αφήνει τα παιδιά με τις οικιακές βοηθούς και

πάει με τις φίλες της ταξίδια στην Αθήνα, στο Λονδίνο. Λείπει για
μέρες. Ντύνεται σαν να είναι 20 χρονών. Τα στήθη όλα έξω. Τί θα

κάνω; Θα σκάσω.»

Η κ. Μαρία μας νιώθει πολύ θυμωμένη με την κόρη της, η οποία δεν
ενστερνίζεται τα δικά της ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και την παραδοσιακή
πίστη στις αρχές της οικογένειας. Η κ. Μαρία ξεχνά όμως πως η κόρη της

είναι ένα παιδί της εισβολής. ΄Ηταν μόνο 7 χρονών όταν βίωσε την
τραυματική εμπειρία του πολέμου και του χαμού του πατέρα της. Ο

σύζυγος της κ. Μαρίας σκοτώθηκε στον πόλεμο. Ξεριζώθηκαν από το σπίτι
τους και βρέθηκαν χωρίς στέγη, χωρίς χρήματα, χωρίς πατέρα. Πώς

περιμένει η κ. Μαρία η κόρη της και ο γαμπρός της να ενστερνίζονται τα

ίδια οράματα με την ίδια και να ακολουθούν την ίδια πορεία ζωής;
Μετά την εισβολή, παρατηρήθηκε στη νέα γενιά, μια έντονη απαξία και

135